“Wtedy bałam się sama siebie” to niezauważone i nieopowiedziane wcześniej historie osób, które w różnych okresach swojego życia doświadczyły przemocy psychicznej. Spotkania, podczas których powstał ten materiał, były próbą odtworzenia tych traumatycznych wspomnień, które były głęboko schowane do tej pory.

Przemoc emocjonalną można przyrównać do zamknięcia się we wnętrzu pudełka. Najpierw myślisz, że znajdujesz się w skrzynce ze skarbami, że jesteś tam, ponieważ jesteś wyjątkowy. Za chwilę pudełko zaczyna się kurczyć, za każdym razem, gdy dotykasz ścian, następuję tak zwana “kłótnia”. Starasz się więc dopasować do kształtu, zwijasz się, stajesz się mniejszy, cichszy, usuwasz części swojej osobowości, co powoduje zatracenie rozumienia kim jesteś i z jakich elementów jesteś złożony. Rezygnujesz z zainteresowań, znajomych i rodziny, zmieniasz swoje zachowanie.

A pudełko nadal się zmniejsza. Myślisz że to jest twoja wina. Wina za to, że jesteś zbyt duży i nie pasujesz do pudełka. Nie rozumiesz, że nigdy, przenigdy, nie będziesz na tyle mały, żeby się zmieścić. Czasami to, jakie płatki śniadaniowe kupisz, ma wpływ na to jak będziesz traktowany w domu, więc ciężar tego wyboru jest niewyobrażalny. Ten strach, poczucie winy i panika wpływają na całe ciało, pojawiają się zachowania autodestrukcyjne. Próbując szukać schronienia od kłótni, krzywdzisz siebie jeszcze bardziej. Dom jest miejscem, które się kojarzy z ciepłem rodzinnym, bezpiecznym schronieniem. W przypadku ofiar przemocy funkcja przestrzeni domowej zostaje odwrócona. Zmuszeni szukać innego schronienia. W domu przed domem?